അവസാനം....എല്ലാത്തിനും അവസാനം...ശേഷിക്കുന്നത് ഭ്രാന്തമായ ഈ ലോകത്തിലെ ഇരുട്ട് മാത്രം...എല്ലാം നശിപ്പിക്കുന്ന ഇരുട്ട്...വെളിച്ചം കാണ്‍മാനേ ഇല്ല...എങ്ങും കൂരിരുട്ട്...പ്രകാശത്തില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ നടന്നടുത്തത് ഈ ഇരുട്ടിലെയ്ക്കായിരുന്നു... ഈ ഇരുട്ടിന്റെ അവസാനം തണുപ്പ്... ശരീരം മരവിപ്പിക്കുന്ന, മരണത്തിന്റെ കൈകള്‍ വാരി പുണരുന്ന തണുപ്പ്... മുന്നില്‍ മറ്റൊന്നും ഇല്ല... തണുപ്പ് മാത്രം...
ബോധമനസ്സില്‍ പടരുന്ന തണുപ്പ് വളരെ വേഗത്തില്‍ എന്നെ വിഭ്രാന്തിയുടെ മടിത്തട്ടിലേയ്ക്ക് ആകര്‍ഷിച്ചു...വിചിത്രമായ ലോകം...വളരെ വേഗത്തില്‍ കാലഘട്ടങ്ങള്‍ക്ക് പിറകിലേക്ക് മനസ്സിനെ എത്തിക്കുന്ന അത്ഭുത പ്രതിഭാസം...ചിന്തകള്‍ പിന്നോട്ട് നടക്കുന്ന വേദി... ആടിതീര്‍ത്ത ഏകാങ്കങ്ങള്‍, പറഞ്ഞു തീര്‍ത്ത വേദാന്തങ്ങള്‍, നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍, എല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രം...അന്നത്തെ സത്യം, ഇന്നത്തെ മിഥ്യ...
മൌ നം മാത്രം കൂട്ടുള്ള ഈ ലോകത്ത് ഞാനും എന്റെ ഓര്‍മകളും മാത്രം.... കൂടെ നടന്നവര്‍ വഴിമാറി പോയ നാളുകള്‍.... ഈ തണുപ്പിലേയ്ക്ക് എന്നെ തള്ളി വിട്ട പ്രിയപ്പെട്ടവന്‍....വാക്ക് കൊണ്ട് മുറിപ്പെട്ട മനസ്സിലേയ്ക്ക് വിഭ്രാന്തിയുടെ വിത്ത് പാകിയവന്‍ വളരെ വേഗം നടന്നു അകന്നു...
ഇപ്പോള്‍ കാഴ്ച്ച മങ്ങിയിരിക്കുന്നു... ഈ ഇരുട്ടില്‍ ഞാന്‍ ഒരു ഒറ്റയാന്‍ ...ആത്മാവില്ലാത്ത ശബ്ദ തരംഗങ്ങള്‍ ഹൃദയത്തിലേറ്റിയ കുറ്റത്തിനു ഈ തണുപ്പാണ് ശിക്ഷ...എനിക്കുള്ള വിധിയും അവന്‍ തന്നെ പ്രസ്താവിച്ചു...
" നിനക്ക് ശിഷ്ട കാലം ഈ തണുപ്പ്"....
